Woensdag 27-08-2014 / 23:03
Ciao! Hier dan mijn eerste blog vanaf mijn kamertje over mijn leven hier in Rome. Laat ik even bij het begin beginnen en vertellen hoe ik hier terecht ben gekomen. Ik wilde al een tijdje graag werken in het buitenland en ben de afgelopen tijd flink aan het zoeken geweest naar zang baantjes en gidsbaantjes. Met zingen kwam ik erachter dat ze je toch graag ‘’in person’’ willen zien in een auditie dus dat werd lastig. Toen zocht ik verder naar gids baantjes en vond ik al snel een vacature van Topbike Tours & Rentals die op zoek waren naar gidsen. Ik las dat ze iemand wilden die al Italiaans sprak dus ik twijfelde of ik wel zou mailen maar ik dacht ‘’ach, laat ik het proberen’’. Ik een enthousiaste Engelse mail gestuurd op een dinsdagochtend waarop ik op dinsdagmiddag al een antwoord terug gestuurd kreeg in het Nederlands! Ze waren enthousiast over mijn mail en CV en wilden een Skype gesprekje met me houden op vrijdag. Zo gezegd, zo gedaan. Na het Skype (sollicitatie) gesprekje had ik er wel een goed gevoel over, het klonk allemaal erg positief. Die zondag kreeg ik te horen dat ik ze me graag wilden hebben en als het aan hun lag, per direct! Dus ja, wat doe je dan… Binnen een week iedereen nog zien, alles regelen, afronden, m’n webshop goed achterlaten en een kamer vinden in Rome en dan een week later in het vliegtuig zitten naar Rome!
Mijn lieve vader en vriendinnen Cristina, Kirsten, Brenda en Annewil zwaaiden me uit op Schiphol. Mijn moeder was niet mee want die trekt dat niet, ik had van haar thuis al afscheid genomen. Dit was wel even zwaar en er kwamen wel wat tranen aan te pas maar op Schiphol hield ik het gelukkig droog. Toen ik eenmaal door de douane heen liep heb ik een paar keer diep in en uit geademd, want vanaf nu zou ik het alleen moeten doen. Toen ik mijn vliegtuig doorliep kwam ik erachter dat ik met alleen maar Italianen in het vliegtuig zat, tot ik op m’n plek ging zitten en ik precies naast de enige andere Nederlander in het vliegtuig terecht kwam. Deze Nederlander was de slankere versie van Herman den Blijker en was mijn beste vriend voor de komende 2 uur. Hij vertelde dat hij iedere week naar Rome moest voor zijn werk, hij lost vrachtwagens met bloemen in Rome en omgeving. Hij gaf me meerdere tips en we hebben bijna onze hele levensverhalen met elkaar gedeeld, gewoon om de tijd maar te doden. Aan het einde van de trip hoorde ik hem de telefoon opnemen: ‘’met Antoine’’, wat absoluut niet paste bij hem, aangezien ik hem in mijn hoofd steeds Herman noemde. Na afscheid te hebben genomen van ‘’Herman’’ moest ik mijn 2 koffers van beide 23 kilo van de baggage band afhalen. Wat een gemartel in die drukte en 1 koffer viel de hele tijd om. Mijn vader had me een riempje meegegeven zodat ik de koffers aan elkaar vast kon maken en ze zo handiger mee kon nemen, nou laten we het er maar op houden dat het er thuis makkelijker uit zag. Toen ik vroeg aan een man die met een hele rij trolleys voorbij scheurde of ik er misschien 1 mocht hebben kreeg ik alleen te horen ‘’NO’’ en hij scheurde weer door. Ik heb heel wat af gescholden daar met het excuus dat die mensen me daar toch niet verstonden. Nadat ik de koffers uiteindelijk toch op een trolley had gekregen, liep ik naar de uitgang en onderweg kreeg ik mijn eerste ‘’Ciao Bella’’ te horen. Zo, die heb ik alvast maar in de pocket ;-). Bij de uitgang werd ik aangesproken of ik een taxi wilde nemen, ja dat wilde ik wel. Ik werd gepaaid voor een shuttlebus waar ik €75,00 voor moest betalen. Ik heb nog af kunnen dingen tot €60,00 en die zou me voor de deur afzetten. De taxi chauffeur sprak geen woord Engels maar met handen en voeten werk kom je blijkbaar toch nog een heel eind. Onderweg kwam er een liedje van Mariah Carey langs waarop ik zachtjes aan het meezingen was, in de veronderstelling dat de chauffeur dat toch niet zou horen. Toen het liedje was afgelopen begon de chauffeur te applaudisseren. Zo, m’n eerste applaus ook maar weer in de pocket ;-).
Op plaats van bestemming aangekomen stond mijn huisgenoot Francesco op straat om me op te wachten. De chauffeur vertelde hem over mijn ‘’zangkunsten’’ terwijl ik hem betaalde, slimmerik want daardoor had ie wel nog even een fooitje te pakken. Toen kennis gemaakt met Francesco die ik al wel via Skype gesproken had. Een kleine leuke ‘’Italiano’’ van 34 jaar oud. Nadat hij me het huis had laten zien ben ik me gaan opfrissen terwijl hij een maaltijd voor me bereidde. Een echte Italiaanse gentlemen die Francesco want hij kookt voor me, opent deuren voor me, draagt m’n tassen, etc. Tijdens de maaltijd was ik al helemaal in m’n sas want ik was meteen nieuwe dingen aan het proberen en proeven. Hij had salade met hazelnoot en gamba’s voor me gemaakt en op tafel stond nog mozzarella, en een echte Italiaanse kaas met pepertjes die ze hier met marmelade eten. Hij liet me ook nog ‘’Mortadella’’ proeven wat vlees is dat een beetje smaakt zoals boterhamworst bij ons smaakt. Hij praat heel gepassioneerd over eten zoals het een echte Italiaan betaamt en hij houd van koken, wat mooi meegenomen is aangezien ik er een hekel aan heb.
Vanochtend gaf Francesco – onder mijn vriendinnen ook wel ‘’Frans’’ genoemd – me een rondleiding door de buurt. Hij liet me het metrostation zien waarmee ik naar m’n werk moet en (niet geheel onbelangrijk) de straat met alle winkels. Ook ben ik meteen op mijn eerste dag op het politiebureau beland, niet schrikken, Frans moest me daar aanmelden als inwonende. Daarna hebben we boodschappen gedaan en ik stond echt te kijken van de prijzen. De Dekamarkt bij ons in Hippo is er niks bij, ik kom blut terug naar Holland denk ik zo… Als lunch maakte Frans ‘’Pasta Zuchinne’’ voor me, oftewel, pasta met courgette. Alleen niet met parmezaanse kaas zoals ik het ken vanuit de pizzeria in Hippo maar met ‘’Pichorino’’ (waarschijnlijk verkeerd geschreven) wat een hele fijne schapenkaas is en ook een stukje sterker. Erg lekker! Na de lunch ben ik er in mijn eentje op uitgetrokken. Ik wilde met de metro naar het Colosseum gaan omdat dit de route is die ik naar m’n werk moet afleggen, dus ik dacht gewoon maar eens een kijkje te nemen waar Topbike zich bevind zodat ik daar niet meer naar hoef te zoeken. Ik had via Google Maps alles al een beetje bekeken dus ik liep er eigenlijk recht op af. Geweldige uitvinding als je het mij vraagt. Toen ben ik nog een rondje gaan lopen en kwam ik allemaal mooie plekjes tegen. Het mooiste vond ik dat ik een groepje oudere mensen met gids zag zitten bij de ingang van een… ja, ik wist eigenlijk niet wat het was… maar ik dacht ik loop eens naar binnen. Ik kwam terecht op 2 kleine binnenplaatsjes en toen ik op een gegeven moment door een deur liep stond ik zomaar in een kerk! Die zag ik niet aankomen. Hoe bijzonder is dat, zonder dat ik het doorhad liep ik zo een kerkje binnen met ontzettend mooie muur- en plafondschilderingen. Nadat de toeristengroep een deur verder was zat ik daar helemaal alleen in dat kerkje midden in het centrum van Rome met alleen maar stilte om me heen. Dat vond ik echt een bijzonder moment, waarop ik mezelf echt besefte: ‘’Wow, ik ben hier. Alleen in een ander land, waar ik niemand ken en waar ik het avontuur aan ga. Ik heb hier dan ook even een ‘’bedank gebedje’’ voor gezegd, geen idee aan wie, atheïst als ik ben maar het voelde gewoon even goed. Toen ik weg ging heb ik in het ‘’heilige water’’ bij de ingang nog even mijn handen gelegd, waarmee ik daarna op een terrasje bij een gaybar een Prosecco’tje naar binnen heb laten glijden. Op het terras kreeg ik van een enge oude man nog het volgende aanbod: ‘’Hi, are you all alone baby? Shall I come sit with you?’’. Die heb ik dan ook maar weer in de pocket maar toch heb ik het aanbod maar afgeslagen.
Daarna terug gegaan naar het appartement en daar zou ik Francesco en zijn vriendin ontmoeten. Zijn vriendin die hem de vorige dag steeds boos op belde om te vragen wat we aan het doen waren. Hij vertelde dat zijn vriendin heel jaloers is en dus niet zo blij was met mij. Dus je snapt dat ik een beetje dubbele gevoelens had over de ontmoeting vanavond maar ik moet zeggen dat het me alles meeviel. Het kwam wat langzaam op gang maar het werd steeds gezelliger dus ik hoop dat ze heeft gemerkt dat ik ‘’oke’’ ben.
Morgen moet ik om 11.30 langs bij Topbike om kennis te maken en de trainingstours te bespreken, nu kruip ik lekker mijn Italiaanse bedje weer in. Ciao! Desiree.
